Główny Inspektorat Sanitarny, opierając się na opiniach ekspertów, stoi na stanowisku, że powszechne i bezkrytyczne stosowanie ochraniaczy na obuwie w szpitalach nie ma merytorycznych podstaw jeśli chodzi o zachowanie bezpieczeństwa biologicznego i przeciwdziałanie zagrożeniom epidemicznym. Nie ma wymogów prawnych do obowiązkowego stosowania jednorazowych ochraniaczy na obuwie dla osób odwiedzających pacjentów w szpitalach. Wprowadzanie tego obowiązku w niektórych szpitalach wynika wyłącznie z wewnętrznych regulaminów zakładów opieki zdrowotnej. Niewłaściwe stosowanie ochraniaczy (wielorazowe, nagminnie występujące w praktyce), zwiększa ryzyko rozprzestrzeniania drobnoustrojów w różnych obszarach szpitala, a także w środowisku pozaszpitalnym. Wskazane jest zatem, aby kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, ograniczyli powszechny wymóg stosowania jednorazowych ochraniaczy na obuwie jedynie do merytorycznie uzasadnionych sytuacji klinicznych. Jeśli ochraniacze na obuwie mają być jednym z elementów izolacji kontaktowej, w której skład wchodzą jednorazowe: czapka maska, fartuch i rękawice ochronne, to powinny spełniać warunki wymienione powyżej, ze szczególnym uwzględnieniem szczelności do wysokości kostki lub powyżej. Należy również zapewnić pojemniki na odpady w bezpośredniej bliskości strefy izolacyjnej, a także dozownik ze środkiem alkoholowym do rąk. Zastosowanie takich ochraniaczy powinno być ograniczone jedynie do obszarów o podwyższonych wymogach bezpieczeństwa oraz oddziałów lub pomieszczeń, w których prowadzona jest izolacja pacjentów zakażonych lub z upośledzoną odpornością. Mając powyższe na uwadze wskazane jest, aby kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, ograniczyli powszechny wymóg stosowania jednorazowych ochraniaczy na obuwie jedynie do merytorycznie uzasadnionych sytuacji klinicznych, a także zgodnie z ustawą zapewnili środki na ich zakup.