69-letnia Anna Sikorska mieszkała na trzecim piętrze, w starej łódzkiej kamienicy. Pojawiliśmy się u niej na prośbę bliskich, którzy chcieli pomóc krewnej, ale czuli się już bezradni w swoich działaniach.
Tragiczne warunki
Na miejscu okazało się, że kobieta żyje w dramatycznych warunkach. Pani Anna na podłodze miała zaaranżowane prowizoryczne posłanie. Okrywała się brudną kołdrą i kurtką.
W całym mieszkaniu panował ogromny bałagan, przeraźliwy zapach czuć było już na korytarzu.
- Jestem w burdelu. Wiem, bo miałam kiedyś czyściutko. Teraz nie mogę się przyzwyczaić – mówiła zdruzgotana reporterowi.
Nie chodzi, nie je
Pani Anna zmagała się z rakiem. Jej sytuacja gwałtownie się pogorszyła po tym, jak przestała chodzić. Okazało się, że nie może samodzielnie pójść nawet do toalety.
- Dolna szczęka mi pęka i z tej dziury mam strup od szczęki. Krtań mam tak spuchniętą, że nie mogę połknąć – cedziła z trudem.
Z powodu choroby szczęka kobiety była dziurawa. Zjedzenie stałych pokarmów stało się niemożliwe.
- Najgorsze jest to, że ona nie je. Żeby jadła, to miałaby siłę trochę chodzić – uważa Stanisław Łopiński, brat pani Anny.
Gdzie opieka społeczna?
W trakcie wizyty w mieszkaniu pani Anny okazało się, że ostatni raz pracownik opieki społecznej był u niej trzy tygodnie temu.
Aby wyjaśnić tak długą nieobecność, udaliśmy się ośrodka pomocy społecznej. Chcieliśmy porozmawiać z opiekunką pani Anny.
Ta najpierw poprosiła byśmy na nią poczekali. Jednak wbrew zapowiedzi nie dokończyła z nami rozmowy. Zza chronionych szyfrowym zamkiem drzwi wyszła po kilkudziesięciu minutach w towarzystwie swojej szefowej – kierowniczki ośrodka.
- Sprawa została załatwiona. Złożone są dokumenty i oczekujemy na miejsce [w Domu Pomocy Społecznej – red]. Tak wyglądają procedury. Ta pani w przeciwieństwie do innych osób ma rodzinę, która ją wspiera – stwierdziła kierowniczka ośrodka.
Rodzina nie mogła pomóc?
Rodzina przekonuje, że sama nie była w stanie pomóc pani Annie. Nie ma m.in. warunków lokalowych.
– Mamy siedmioro zameldowanych. Jest tu jeden pokój – wskazuje Ilona Nowak,
bratanica pani Anny.
Dlatego Nowak starała się, żeby panią Annę skierowano do domu opieki.
- Pani z MOPS poprosiła mnie, żeby lekarz dał taką kartkę, że w trybie pilnym musi tam trafić. Papiery zostały złożone i miałam czekać na odpowiedź z domu opieki społecznej. Czyli na telefon, kiedy coś zacznie się dziać – opowiada bratanica pani Anny.
MOPS: Mieliśmy informację, że jest w szpitalu
Stan zdrowia kobiety się pogarszał, a na reakcję urzędników trzeba było czekać. Dlaczego ostatnio pracownik MOPS, tak rzadko odwiedzał panią Annę?
- Od 12 stycznia mieliśmy informację, że jest w szpitalu – broni się Monika Pawlak,
rzecznik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Łodzi. Jednak nikt tej informacji nie sprawdził.
- Domniemam, że pracownik nie weryfikował tej informacji, bo znając stan zdrowia pacjentki nie miał powodu jej nie wierzyć. Wcześniej pacjentka opowiadała, że może położyć się do szpitala – twierdzi Pawlak.
Po naszej interwencji pani Anna trafiła do szpitala. Po podaniu substancji odżywczych i umyciu lekarze z oddziału chirurgii twarzowej przeprowadzili operację, która umożliwiła normalne jedzenie. To wszystko okazało się już niewystarczające.
Pani Anna zmarła w Domu Opieki Społecznej.